yürek uyuşması bir tutam

ben bazen,
herşey sıradanlaştığı vakitler ama en çok.
düşler kurarım.
sığınırım onlara, sarılır, kucaklaşır ve kaparım gözlerimi.
aklıma odalar gelir.
yalnız oturduğum odalar.
düşündüğüm, düşündüğüm ve hiçbir sonuca varamadığım odalar.
şimdi bir başka odada düşünsem ne düşünmesem ne derim.
düşümle sevmeyi, sevilmeyi gerçekle çarpışmaya yeğlerim.

bu ne biçim hikaye böyle(!)

Okulu bitirme isteği ama okula gitmeme isteği.
Önce İzmir'e yerleşme kararı sonra bir U dönüşü.
Hep bekleme, çok bekleme.
Dost bildiklerimden kazıklar yeme ve yaşanmışlıkların pişmanlığını duyma.
Kız kardeşin evliliğinin yanı sıra arkadaşların da evlenmesi barklanması, kimilerinin çoluk çocuğa karışması.
Baba ile olan yılların küskünlüğünün ölüm kalım meselesi rahatsızlıkla son bulması.
Ailemin son büyüğü dedemin ahir dünyaya göçü.
Koca yalnızlık, telaşlar.
Hep yalnızlık, telaşlar.

Bitmeyecek sandığım İstanbul- İzmir yolculukları.
Son demde bir Bursa çıkarması.
Yeni heveslere kapılma ama kapıların son dakika kapanması suratıma.
Bir de 'aşk'ı uğurlama, sonsuzluğa.
Beni büyüttün, olgunlaştırdın, yaşlandırdın.
Canın  sağolsun.
Hoşça Kal 2012.

Ve sana gelince 13.
Ben bilmem nasılsa yine sen bileceksin.
Bir şey de istemem, sen bilirsin.

kimin uğruna? ne uğruna?

bugün hiç inanmadığım cümleler ağzımdan sadece gelecek kaygısı için dökülürken farkettim;yaşlanmıştım. evet evet, içim geçmişti benim. risk mi? o da neydi artık. sakın ha 

cesaretten hiç bahsetmeyelim. olan oldu artık. giden gitti. bundan tam 5 yıl önce bir ben vardı 

ve hep aynı cümleyi sayıkladı.'geç olmadan yola koyulmalı, hatalar yapılıp dersler çıkarılmalı.' ama

o ben bugün hep 'mis gibi işin var, mis gibi evin var' diyerek devamlı hayatımda ara ara yanıp sönen ışıkları da tamamiyle kapatanların etkisindeyim. ellerim kelepçeli, yüreğim tutsak.

artık ne kimseyi, ne hiçbir şeyi beklemiyorum. sadece şöyle diyorum

'mis gibi herşey' hem de hiç inanmayarak(!)