herşey olması gerektiği gibi. günlerin ayları kovalamasından tutun da, trafiğin akış yönünün değişmeyişi,insanların akıllarının estiği gibi kalp kırmaları,sebepsiz sevmeleri,zamansız terkedişleri...ben işte bu olguya takılmış durumdayım şu günlerde.yani neden herşey bu kadar monoton olmak zorundaki? bir olay da yanıltsa ya bünyemi? şöyle nefrete yakın hisler beklediğim biri öyle bir tavır sergilese ki utansam kendimden,herkes aniden kırmızı ışıkta geçmeye başlasa akan trafikte, bir sabah kimse işe gitmese tam vaktinde,sabah bambaşka bir pastaneden simit alıverse Hasan amca...
sonra bir başka olgu da işte tüm bu cesaretsiliğimizin sonunu, kabullenişleri 'hayat' a bağlayıvermek.
-hayat işte.
-kader.
-böyle olmalıydı.
-yapacak birşey yok.
devir kıçını yat sen gelişigüzel sonra bir güzel kabullen herşeyi olduğu gibi ve ardından tüm suçu at hayata şuursuzca.oysa dilediğin ne varsa bu hayatta elde etmek için canını ortaya koymaya değer. aksi halde ben pek 'yaşamak' diye isimlendiremiyorum ben bu varoluşu,'ölüm'dür bu apaçık kimliğin yok oluşu.
ne yani tek uğraşın olan yaşama eylemi için elinden geleni ardına koymamak bu kadar zor mu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder