insan ilişkilerindeki başarısızlığım son hızla devam ederken gitgide yalnızlaşan kimliğime alışıyorum. ara sıra bunalımlar yaşasam da genel olarak iyi olduğumu söyleyebilirim.
peki denemedim mi sanıyorsun? yatılı misafirler, kızlarla sevgilerini konuşmaya çalışmalar, acılarını paylaşıyormuşçasına üzülmeler falan ama yok olmuyor işte. saçma geliyor tüm bunlar. onlar benim yanımda mıydı, yanımda mı? olmadılar evet ama olamazlar da. buna güçleri yetmez çünkü. ne sevgimi, ne aşkımı ne de beni anlamaya güçleri yetmez. sığ hayatlar, bayatlamış, kokuşmuş bencilleşmiş kimliklerinden sıyrılamazlar çünkü. savunmasız ve çırılçıplak kalamazlar. o örtüler, o pis örtüler olmalı hep tüm ilişkilerinde. ne diyorduk; profesyonellik! işte bu lanet kelime son üç senedir hayatıma girdi gireli bok oldu herşey. samimi olmamanın adı buydu, profesyonellik. böylece zayıflıklarını gösteremezdin, yanlışlarını söyleyemezdin, ağlayamazdın, üzülemezdin bunlar seni dibe çekerdi ve zerre beyni olmayan adamlar yeri gelir yüzüne gözüne atıverirdi onları da kalakalırdın sonra. ama ama ama hani 'arkadaş' idik derdin de; o başka bu başka derdi.
haaa, bi de şey var yüzüne gözüne birşeyler sür. lan gözüme dün iki mavi sürdüm diye. süper olmuşsun, mikemmel bir davranış demeyen kalmadı. biri de dediki; 'işte böyle'. he dedim tak maskeni bekle, işte böyle iki boya süreyim herşey iyileşsin değil mi? güldü geçti ve giderken 'evveett' demeyi ihmal etmedi! bu bile soyutluğun son raddede olduğunun bir göstergesi değil mi sayın seyirciler.
bugün cumartesi tüm haftayı beni heyecanlandırma olasılığı olan haberler beklemekle geçirdim ve olmadı. yani ne heyecan ne de heyecana sebebiyet verecek bir haber. şimdi ben bir kızımla çıkayım dışarı en iyisi yürüyeyim. sonra fotoğraflar çeker, kuaföre gideriz. maskelerimizi cilalatıp devam ederiz hayata. haydi rastgele.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder